Onze eerste coschapdag in Kapenguria District Hospital begon al vroeg. Op zondag waren we met de taxi al even langs het ziekenhuis gegaan, en daar werd ons verteld dat we ons om \'strictly 8 o\'clock\' moesten melden. Ons wekkertje ging dan ook al vroeg, en na een ontbijtje vertrokken we richting het ziekenhuis. Bij aankomst werden we gestuurd naar het kantoor van de District Medical Officer of Health, zeg maar de directeur van het ziekenhuis. Of we wel even wilden wachten, hij zou pas om 9u komen. Uiteraard hadden we hierop gerekend, het is natuurlijk Afrika, dus zijn we met een boek in het zonnetje gaan zitten. Daar zaten ook Keniaanse verpleegkundestudenten te wachten, die blijkbaar ook tegelijk met ons in Ortum zitten, echt toevallig! Ook was er een soort soldaat die zijn collega naar het ziekenhuis kwam brengen die een praatje kwam maken. Voor ons was het erg leuk dat mensen een praatje kwamen maken, in plaats van staren, giechelen en mzungu roepen. Na twee uur wachten was er nog steeds geen DMOH, maar werden we wel even binnen geroepen door Ruth, de District Nursing Officer. Zij gaf ons vast wat uitleg over de afdelingen, de weekindeling en over de patiënten. Blijkbaar zijn de verpleegkundigen hier al 6 weken aan\'t staken voor loonsverhoging, waardoor de huidige bezetting 34 patiënten is i.p.v. 160. Er is momenteel dus niet zo veel te doen. Na haar verhaal mochten we weer buiten gaan zitten wachten, want hij zou toch echt zo komen. 2 uur later konden we dan toch echt naar binnen, en mochten we zeggen wat we hier wilden doen. Hij belde wat rond voor ons, en mochten we nog even gaan rusten want over een paar minuutjes zou iemand ons komen halen. Weer een uur later kwam de senior medical officer, de oudste arts-assistent om ons rond te leiden. We hebben alle 7 afdelingen gezien, het \'theatre\' met twee operatiekamers, de röntgenafdeling en de laboratoria. Wat we allebei niet verwacht hadden, is dat je hier geen ecg en echo kan maken, terwijl dat voor ons echt simpele en goedkope onderzoeken zijn. Verder viel het best mee wat ze daar kunnen. Na de rondleiding mochten we naar huis, ook al was het nog maar 15u.
De rest van de week is het erg rustig gebleven. We hebben wel best wat interessante dingen gezien, zoals een baby van 2 dagen oud met een open ruggetje en klompvoetjes, iemand met alle symptomen uit het boekje van hersenvliesontsteking, en baarmoederverzakkingen bij vrouwen van 30. Helaas is er donderdag voor onze ogen een jongen van 16 overleden aan hartfalen. Hij was zo zwaar ondervoed dat hij eruit zag als 10. Een paar uur later waren we alweer getuige van een keizersnede waarbij een gezond jongetje geboren werd. Bizar om dat zo kort na elkaar mee te maken.
We hebben deze week kennis gemaakt met veel artsen, waarvan er veel eigenlijk beginnende coassistenten zijn met volledige verantwoordelijkheden, en daarmee niet al te capabel. Ze zijn wel leuk om mee te kletsen aangezien ze even oud zijn als wij. De wat meer ervaren mensen zijn gelukkig wel goed in wat ze doen. Wel grappig trouwens dat de meest gestelde vraag door mannen is of we getrouwd zijn, en de tweede of we Robin van Persie kennen.
Hoewel iedereen het rustig heeft, is iedereen erg behulpzaam. We worden overal bij gehaald als er iets interessants is of bij een nieuwe opname, en ook hebben we samen met een arts uit het lab allemaal testjes op tropische ziekten gedaan met Celine Dion op de achtergrond. Ook in het dorp waar we wonen probeert iedereen ons te helpen.
Iedere ochtend worden we opgehaald door taxichauffeur Joel, en worden we voor 30 cent naar het ziekenhuis 15 min verderop gebracht. Dat zijn hilarische ritjes, aangezien we met zo veel mogelijk Kenianen in een auto gepropt worden. Donderdag dachten we dat de auto echt vol was nadat een dikke man was aangeschoven op de achterbank. De man zelf vond dit ook, maar de taxichauffeur parkeerde de auto zo schuin dat iedereen naar een kant schoof en er alsnog iemand bij kon, geweldig! Vrijdag was het record 10 personen, weliswaar met kinderen en incl. chauffeur, maar toch. Bij ons ochtendrondje stoppen we ook steeds bij een lootjesverkoper die ons dan een nieuw woordje leert wat we moeten onthouden.
Gisteren zijn we naar Saiwa Swamp National Park geweest. Dat is een reservaat rondom een moeras- en regenwoud gebied. We hebben hier een kleine 10 km gewandeld, erg mooi. Op driekwart werden we verrast door een hevige regenbui, maar met een blad van een bananenboom zijn we nog enigszins droog gebleven. Wel zaten onze benen onder de modder, maar het was het zeker waard.
Voor aankomende week hebben we tot nu toe weinig concrete plannen, maar hopelijk zullen we het wat drukker krijgen in het ziekenhuis. In ieder geval vieren we hier ook kerst, al hebben ze hier alleen eerste kerstdag. Hoe we het gaan vieren weten we nog niet, maar dat komt vast wel goed. Ik zal in ieder geval aan jullie denken!
Fijne feestdagen allemaal!

Liefs,

Margo