Vrijdagochtend, 7.20u. Op dat moment stond de driver van het bedrijf waar Annemarie werkt voor de deur om ons naar de bus in Naivasha te brengen. Hij had voor ons al buskaartjes voor de bus van 8.00u naar Eldoret geregeld, omdat ons plan was tot daar te reizen, daar te slapen, en dan verder te reizen naar Makutano.

Toen de driver hoorde dat we nog verder moesten, heeft hij de tickets om laten zetten naar eindstation Kitale, zodat we al dichter bij onze eindbestemming zouden zijn. Hij adviseerde ons dat als we na 16u aan zouden komen, we niet meer verder naar Makutano moesten reizen. Toen de bus aankwam, uiteraard te laat, bleek dat we een bus hadden waarbij in het gangpad een derde rij stoelen gezet was. Een hoop geworstel, hulp van de driver en 1000 shilling voor een extra stoel later, zaten we dan eindelijk geïnstalleerd. De driver gaf nog even duidelijke instructies aan de buschauffeur, dat die ons vooral goed moest helpen als we in Kitale aankwamen. Na nog ruim een half uur wachten tot alles stoelen bezet waren, en tot alle straatverkopers uit de bus verdwenen waren, vertrokken we dan toch echt.

We waren nog maar net onderweg toen een man opstond en breed gebarend vanalles begon te roepen. Ons vermoeden dat hij een predikant was (omdat hij ook steeds naar boven stond te wijzen) werd al snel bevestigd toen we in de wirwar van Swahili ook \'amen\' opvingen, en de buspassagiers mee begonnen te praten en zingen. Els heeft \'m nog even gefilmd, was toch wel erg apart!
Nadat de predikant een geldrondje had gehouden, was het weer lekker stil in de bus. Maar niet voor lang... Een soort van medicijnman probeerde een hele hoop middeltjes te verkopen, 1 tegelijk, en als hij na een half uur \'nzuri sana\' (heel goed) en \'no side-effects\'roepen dan eindelijk wat verkocht had, begon hij met een ander middel weer van vooraf aan.
Toen we, door alle wegopbrekingen en tussenstops, veel te laat aankwamen in Eldoret, stapte onze salesman gelukkig ook uit. Van Eldoret naar Kitale is de reis verder vrij vlot verlopen. De natuur waar we doorheen reden was echt geweldig. Het is hier nu best groen omdat het regenseizoen net klaar is. In steden en dorpjes waar we doorheen reden zagen we vooral veel golfplaten hutjes, of lemen hutjes met een rieten dak. Wat overigens wel grappig was, was dat kleine kindjes ons steeds aanstaarden, en als ze op een van de stoelen achter ons zaten ook aan ons haar voelden, maar dat laatste was de eerste keer wel schrikken haha. In Kitale moest gelukkig iedereen uit de bus, waardoor we wat meer ruimte hadden om met onze tassen naar buiten te komen. Helemaal zonder letterlijke kleerscheuren is dat niet verlopen, aangezien ik een scheurtje in mijn broek heb opgelopen.

Al voordat we de bus uit waren werden we al verwelkomd met \'karibu mzungu (welkom blanke, what\'s your name, how are you\' . De buschauffeur stelde voor dat we een taxi naar Makutano zouden nemen, en liep meteen met ons naar een taxi toe. Meteen konden we wegrijden, en drie kwartier later stonden we moe maar voldaan in Makutano.

Van dr. Mertens hadden we een adres van een hotelletje daar gekregen, waar een restaurant onder zit. Na even wachten kwam de manager, die we erg blij maakten door te zeggen dat we 5 weken blijven. Hij was wel teleurgesteld dat dr. Mertens er niet bij was, waarschijnlijk zag hij alweer extra inkomsten voor zich. De kamer die we delen heeft een tweepersoonsbed, een tv met 1 zender, een wastafeltje en een badkamer mét (na 2 uur heen en weer lopen naar de receptie) een werkende douche. We hebben zelfs warm water nu, maar dat is zo heet dat je er niet onder kunt staan. Alles was hier wel wat vies, en we vonden nog een plastic zak, een bh en een doosje condooms in de nachtkastjes. Ook het beddengoed van het strak opgemaakte ziet er wat discutabel uit, maar met de meegebrachte lakenzakken en kussenslopen hebben we heeeerlijk geslapen.

Vandaag hebben we de omgeving wat verkend en nog wat voorbereid voor onze eerste dag morgen.
Het volgende reisverslag komt écht pas na de eerste week ;).

Kwaheri! (tot ziens!)