Alweer twee weken geleden hebben Els en ik Kapenguria District Hospital verruild voor Ortum Mission Hospital, en daarmee ook onze viezige hotelkamer in Makutano voor een schoon huisje op het ziekenhuisterrein in Ortum. Op alle meubels staat met watervaste stift \'Mt. View Hs. No.1\', en voor ons staat ie ook op No. 1 qua accommodatiewensen. We hebben hier een woonkamer, 2 slaapkamers, een badkamer, toilet, opslaghok en keukentje, en de omgeving van het ziekenhuis is prachtig! \'s Nachts met het raam open klinkt het alsof je in de vrije natuur aan het kamperen bent, vanwege de achtergrondgeluiden van vogels, krekels en een kabbelend bergriviertje. De Kenianen vragen steeds of wij dit niet te \'remote\' vinden, maar wij kunnen alle basics hier wel kopen, en met 30 graden is het prima uit te houden voor 3 weken.
Boodschappen doen is hier een walk of fame voor ons, aangezien we weer continu nageroepen worden. Daarnaast was het afgelopen week ook een survivaltocht. We hadden een paar boodschappen die we écht nog moesten halen, dus toen we donkere wolken boven de bergen zagen, hield ons dat niet tegen. Eenmaal op de hoofdweg aangekomen ging het dan toch tropisch regenen, maar ach, dan schuilen we toch? Ruim een half uur later, besloten we dat we door de modderstraten en de inmiddels afgezwakte regenbui terug naar het ziekenhuis moesten om op tijd voor het donker terug te zijn. Mijn witte linnen broek zat toch al onder de modder, dus wederom geen probleem. Uiteraard waren we op dat moment een nog veel grotere attractie, maar ook dat kunnen Elsie* en ik handelen. Wat ietsje lastiger was, was dat toen we eenmaal aangekomen waren bij de rivierovergang, ons rustig kabbelend bergriviertje zich ondertussen ongevormd had tot een bruine kolkende, snelstromende massa, die de overgang naar het ziekenhuis compleet had laten verdwijnen. Oeps! Gelukkig was daar onze dokter in nood, die na een telefoontje snel naar ons toe kwam, in z\'n pantalon met nette schoenen, over een gammel bruggetje waar wij absoluut niet overheen mochten, want dat was te gevaarlijk. Even later hadden we 2 paraplu\'s én een alternatieve route, en kwamen we veilig thuis. Toch weer een mooie beleving!
Het ziekenhuis hier is een stuk mooier en schoner dan in Kapenguria, en belangrijker nog: er wordt niet gestaakt. Daarentegen zijn er voor patiënten weinig faciliteiten: de enige operatie hier is een keizersnede zonder ruggenprik of narcose, de röntgenlaborant is er vandoor gegaan zonder te wachten op een vervanger en labonderzoek is erg beperkt en van slechte kwaliteit. Er lopen zo\'n 100 verpleegkundigen in opleiding rond, en hoewel ze door hele strenge nonnen opgeleid worden, bakken ze er niet allemaal wat van. In onze eerste week waren er bijvoorbeeld 2 bevallingen tegelijk, en het meisje dat de 2e bevalling deed had geen idee waar ze mee bezig was. Sowieso zijn ze hier niet echt bezig met de vrouw die aan het bevallen is (alles boven de navel lijkt niet te bestaan) en de term \'hands on\' wordt wel erg letterlijk genomen (vanaf het zien van een plukje haar wordt de baby er ongeveer uitgetrokken). Afgelopen week gingen we met z\'n tweeën toevallig kijken of er bevallingen waren, worden we meegeroepen naar een bed waar een tiental leerling verpleegkundigen rond stonden te kijken. Lag daar een bewusteloze zwangere vrouw, rochelend, en happend naar adem en ze waren op het gemakje bezig een uitzuigmachine aan te sluiten. Zuurstof bleken ze niet te kunnen vinden, en na een kort ABCDE-onderzoekje door ons bleek dat deze vrouw er al heel slecht aan toe was (voor de medici onder ons: twee wijde lichtstijve pupillen). Met de inmiddels aangekomen dokter hebben we toch maar gereanimeerd, maar helaas zonder succes.
Ondanks meerdere ontbrekende capaciteiten, is iedereen hier overigens wel echt super aardig en behulpzaam, en we voelen ons meer dan welkom. Ook hebben we wel weer wat ziektebeelden waar we wat van kunnen leren, en overtreffen we steeds weer ons eigen improvisatietalent. Dat laatste is helaas ook hier vaak nodig om onze tijd te vullen. De dokters in dit ziekenhuis werken 24/7 gedurende 2 weken, en dan zijn ze 2 weken vrij. Nu heeft de tweede dokter 2 maanden vakantie, waardoor de overgebleven dokter al sinds 6 december aan het werk is. Vorige week leidde dat ertoe dat ie zei even een dagje naar huis te gaan, maar vervolgens van donderdag tot zondag weg bleef, en alle spoedpatiënten liet verwijzen naar een ander ziekenhuis. Zelf hebben we dan wel wat rondgekeken in het ziekenhuis, maar veel konden we niet doen. Afgelopen maandag en vrijdag zijn we met een mobile clinic de bergen in gegaan om baby\'s te vaccineren en zwangere vrouwen te onderzoeken. De routes door de bergen zijn 1-\'baans\' hobbelige zandweggetjes door de bergen, vlak langs de afgrond, maar wát een mooi uitzicht! Het vaccineren was wel leuk voor de afwisseling, en maandag waren we druk bezig, maar vrijdag moesten we in totaal zeker 4 uur reizen om na 1,5 uur wachten maximaal 20 baby\'s te vaccineren. Aankomende week hopen we nog wat mee te kunnen kijken op de polikliniek, en daarna is het alweer tijd om terug te gaan naar Kapenguria District Hospital. De verpleegkundigen zijn nog steeds niet aan het werk, dus ze hebben nog een week de tijd, ha! In ieder geval hebben we geen last meer van feestdagen, en we hebben besloten er hoe dan ook weer wat moois ervan te maken. Ondertussen zijn we ook al bezig met de invulling van onze twee weken vakantie, dus we vermaken ons wel! Groetjes vanuit Kenia!

Liefs,

Margo

* Els wordt hier aangesproken met Elsie. Meestal gaat het voorstellen zo:
Els: 'I\'m Els'
Keniaan: 'Es?'
Els: 'Els, like ‘something else\', without something'
Keniaan: 'Else... Elsie!!!'
Els: 'Yes'.
Bij mij proberen ze het vaak even, maar komt snel daarna de vraag voor beiden: 'You don\'t have Christian names?' (Hier hebben mensen namelijk vaak een Keniaanse en een christelijke naam)